Homeopatija
HOMEOPATIJA
Homeopatija je nastala početkom XIX veka od strane strane nemačkog lekara S. Hanemana. To je moćan, a istovremeno nežan metod potpomaganja imunološkog i odbrambenog sistema organizma u akutnim i hroničnim oboljenjima, kao i u naslednim sklonostima oboljevanju. Homeopatijom se mogu lečiti svi zdravstveni problemi koji se mogu javiti kod čoveka, što ne znači da će se sve i izlečiti, jer kao nijedan drugi medicinski sistem ni homeopatija nije svemoguća.
Homeopatsko lečenje uvek ima pozitivne nuzefekte, a to su pozitivne promene mentalnog i emocionalnog stanja, sprečavanje stresa, povećana životna energija, poboljšan imunitet i preventivno delovanje na pojavu bolesti.
Prvo osnovno pravilo Homeopatije je poštovanje mudrosti ljudskog tela, odnosno tumačenje značenja simptoma bolesti. Homeopatija posmatra simptome kao odbrambenu reakciju tela na štetne uticaje, tj. kao pokušaj samoizlečenja. Na osnovu simptoma se nalazi podesni homeopatski lek koji dalje podstiče odbrambene snage organizma da dovrše proces izlečenja.
Drugo osnovno pravilo je pravilo sličnosti koje kaže da će svaka supstanca koja kod zdravog čoveka uzrokuje određene simptome pripremljena kao homeopatski lek izlečiti te iste simptome ako se jave kao rezultat bolesti.
Sledeći princip, individualizacija, se zasniva na tome da ne postoje dva ista čoveka, pa ne mogu postojati ni dve iste bolesti. Zbog toga ne postoji određeni lek za svaku pojedinu bolest ili simptom, nego lek za čoveka, odnosno stanje u kom se on nalazi u datom trenutku.
Homeopatski lekovi su energetski i dobijaju se posebnim tehnološkim procesom potenciranja u kojem se oslobađa kinetička energija supstance koja ima terapeutski efekat. Homeopatija višeg stepena uz osnovno oboljenje uzima u obzir i psihičke i opšte fizičke simptome ličnosti, odnosno pacijent se posmatra kao celina ne izostavljajući delove tela i psihe na kojima nema uočljivih morfoloških, odnosno funkcionalnih promena. Ovo je moguće samo od strane stručno osposobljenog lekara homeopate.
Kombinovani homeopatski preparati su razvijeni u Nemačkoj u cilju dobijanja kombinacija koje treba da deluju u najvećem procentu slučajeva kod nekog oboljenja, kako bi ih pacijenti mogli uzeti kao samopomoć u jednostavnim oboljenjima. Ovi lekovi se od pre godinu i po dana mogu pronaći i u našim apotekama i mogu se kupiti bez recepta. Kombinacije koje su dostupne lekarima i pacijentima u Srbiji namenjene su sledećim indikacijama grip i gripu slična oboljenja, nizak krvni pritisak, tonzilitis, sinuzitis i alergijski rinitis.
Danas, oko 30-45% francuskih i preko 37% nemačkih lekara prepisuje homeopatske lekove, a preko 40% britanskih lekara upućuje pacijente na homeopatsko lečenje o trošku socijalnog osiguranja. Primena homeopatije je tradicionalna i u Rusiji i veoma je raširena u Aziji, Australiji i Južnoj Americi, zbog svoje pristupačnosti siromašnim slojevima stanovniništva.
U svemu, homeopatija ima da ponudi značajne prednosti jedne razumne, nežne i sveobuhvatne metode lečenja čovekove ličnosti u celini i kao takva je komplementarna klasičnoj medicini.
Izvor: Ministarstvo zdravlja RS
X X X X X
Vladeta Jerotić
Šta je homeopatija?
Vladeta Jerotić: Čovek i njegov identitet, 2003.
Godine 1980. navršilo se 225 godina od rođenja Hanemana (Samuel Hahnemann, 1755-1843), osnivača homeopatije. Žestoko napadana u medicinskim krugovima i u ono vreme, kao i danas, homeopatija je prokrčila sebi put, iako još nije uvršćena u strogo naučne metode lečenja. Nema danas, ipak, niti jednog većeg grada u Americi, Evropi ili Rusiji u kome se pored tzv. alopatskih apoteka, sa zvanično priznatim lekovima, ne prodaju u tim istim ili posebnim apotekama i homeopatski lekovi. Broj homeopatskih lekara, čak i klinika, u porastu je.
Na kakvim se principima zasniva ovaj metod i čemu on ima da zahvali za svoj uspeh postojanja i širenja? Značajno je reći da je ideja analogija i sličnosti postojala još u najstarijim civilizacijama, a da je prvi put naučno razrađena u hipokratskim tekstovima. Osim ovih ideja, koegzistencija zakona sličnosti i zakona kontrasta, jasno formulisana u Hipokratovim predavanjima, bilo je lekcija o kojoj su meditirali lekari svih epoha. Sam Hipokrat imao je uzore u naučnom postavljanju svojih zakona u vavilonskim magima, egipatskim sveštenicima, jonskoj i italskoj filozofskoj školi, u Pitagori i Empedoklu. Hipokratovo delo, najpre prividno obamrlo u zemljama Evrope, diskretno sačuvano na Istoku, riznici svih starih mudrosti, doživelo je dug put – da bi se preko Arabljana vratilo u Francusku, zatim u Italiju i prihvatili ga alhemičari koji su pripremali medicinsku renesansu. Veliki lekar toga doba, mali Leonardo svih skupljenih ideja ranijih vekova, sa genijalnom intuitivnošću praktičara, Paracelzus, ostvario je ovu renesansu. Snažno napadajući isključivost tada vladajućih ideja Galena, on se vratio Hipokratu, spajajući filozofiju i medicinu u takvo jedinstvo kakvo više nikada posle njega nije ostvareno, a čemu će nesumnjivo ponovo da teži medicina sutrašnjice. Osim nekolicine poznatih lekara i pronalazača, Zajdenhama (Sydeham), van Helmonta, Hofmana (Hofmann), koji su prihvatili osnovne ideje Paracelzusa, ovakav pokušaj sve do Hanemana nije prihvatila većina ortodoksno orijentisanih medicinara.
Šta je bio bolesnik a šta bolest za ove prve homeopate istorije? Bolesnika, najpre, ne bi smeli odvajati od njegove fiziološke i kosmičke sredine, jer on podleže nizu uticaja: meteorološkom, rasnom, socijalnom, afektivnom, koji svi zajedno određuju različite reakcije prema starosti i konstituciji organizma.
Bolest nije nikakva izolovana pojava koju bolesnik pasivno podnosi. Ona predstavlja zahvat u čitavu supstanciju pacijenta, ona je fiziološko kretanje čitavog organizma, čiji pravi početak nije lako uvek prepoznati.
Brižljivo posmatranje i poređenje sličnosti i različitosti čovekovih bolesnih reakcija sa njegovim stanjima zdravlja, studija konstitucije, temperamenta, odbrambenih faktora, odvode lekara pravoj dijagnozi i prognozi.
Tek je onda pristup terapiji otvoren. U njoj, pak najvažniji princip jeste ostvarivanje jedinstva bolesnika, bolesti i leka, individuacija bolesti kroz prepoznatu individualnost bolesnika realizuje kliničku sintezu i uspeh u lečenju.
Ova revolucionarna Hipokratova misao pala mi je na pamet kada sam nedavno pročitao da je neko u svetu rekao: „Čitava današnja nauka o čoveku najviše što je u stanju jeste to da prepozna tipično, još nikako i individualno“.; Svakom bolesniku odgovara, međutim, ona terapija;; koja je svojstvena njegovim reakcijama. Najzad, poslednji zakon u homeopatiji glasi: similia similibus curantur (slično se sličnim leči).
Sada bismo mogli postaviti i definiciju homeopatije, reči grčkog porekla čije značenje dolazi od : dve reči: sličan i bolest. To bi bio metod lečenja malim dozama onih sredstava protiv neke bolesti koja bi kod zdravog čoveka izazvala tu istu bolest. Haneman, koji je 1796. godine postavio temelje savremene homeopatije, pisao je: „Medikament koji deluje na zdrave ljude tako da proizvodi većinu simptoma sličnih bolesti a koji se preporučuje u lečenju, ako se upotrebi u dovoljno ublaženim dozama, stvarno poseduje sposobnost da uništi ovu bolest.“
Principi homeopatije onako kako ih je Haneman definisao, služeći se iskustvom ranije pomenutih starih lekara, ostali su do danas nepromenjeni.
Da ih ponovimo:
1) Zakon sličnosti (sve supstancije koje su u stanju da kod zdravih ljudi proizvedu izvesne bolesne manifestacije, u stanju su da kod bolesnog otklone slične manifestacije).
2) Individuacija bolesnika (vodi se računa kako o egzogenim faktorima, kao što su: klima, socijalna sredina, porodična sredina, profesija, tako i o endogenim faktorima: ravnoteža neuroendokrinog i neurovegetativnog sistema).
3) Individuacija leka (svakom bolesniku dati lek koji odgovara njegovom organizmu).
4) Razblaživanje medikamentozne supstancije (treba reći da su u homeopatskoj medicini u pitanju iste osnovne materije iz kojih se dobijaju lekovi kao i u alopatskoj medicini).
Na kraju, svakog će čitaoca da zanima kakve uspehe ovakav, za današnje pojmove pomalo čudan metod lečenja, može lekar da postigne kod svojih pacijenata. Na ovo pitanje nije nimalo lako da se odgovori. Podaci iz homeopatske literature, knjiga i časopisa morali bi da se primaju sa rezervom, jer su puni, kao što je to obično slučaj sa ovakvim metodama, entuzijastičkih pohvala.
Pisac je posetio, na kratko, dve homeopatske klinike, jednu u Nemačkoj (Štutgart), drugu u Švajcarskoj (Arleshajm kod Bazela). Na njima je mogao samo površno da oceni da su bili u pitanju isti bolesnici, i to od najtežih srčanih, pa do nekih mentalnih poremećaja, koji se viđaju i na običnim klinikama. Uspeh u lečenju bilo je teško proceniti za vreme ovih kratkih poseta. Naravno, i njemu se, kao i ostalim racionalistički odgajenim lekarima našeg doba, nametala sumnja i pitanje sugestivnog, odnosno autosugestivnog dejstva ovakvog načina lečenja. Ovo utoliko više posle zanimljivih ogleda u zvaničnoj medicini sa placebom, (neutralnom supstancijom koja često proizvodi iste ozdravljujuće efekte kao i pravi medikament) kod nekih bolesnika odnosno bolesti. Na stranu činjenica što je neophodno razlučiti prave homeopatske lekare od raznih šarlatana, pa i nesavesnih lekara koji se iza ovoga imena kriju!
A kada se ipak ostane oči u oči sa onim principima kakve su izgradili Hipokrat, Paracelzius, Haneman, kada se negde u samom sebi ponovo, tu i tamo, pronađe izgubljena ravnoteža mikro i makrokosmosa i njihovih zakona, naučna i ljudska radoznalost za homeopatiju opet raste.
Na Rastku objavljeno: 2008-01-22
Datum poslednje izmene: 2008-01-22 00:26:12
Izvor: www.rastko.org.rs
HOMEOPATIJA – emisija K3 TV Ordinacija
HOMEOPATIJA – medicina ili magija? – 1992. godina Naučni forum
